Zajęcia

Najważniejsza dla Froebla była zabawa – przede wszystkim swobodna, ale koordynowana i organizowana także przez dorosłych. Zabawa zajmuje najważniejsze i centralne miejsce w rozwoju dziecka, a dorosły musi zapewnić odpowiednie warunki do swobodnej zabawy w sali oraz w plenerze.

To dzięki niej dziecko zdobywa nowe doświadczenia i wiedzę. Bardzo ważne jest tutaj rozróżnienie zabawy swobodnej, w której dziecko samo organizuje swój czas, od zabawy kierowanej przez nauczyciela – ważne, aby organizować dzieciom obydwa jej rodzaje.

Oprócz zabaw swobodnych i zorganizowanych, także z użyciem darów, dzieci w ogródkach dziecięcych wykonywały różne prace ręczne, pielęgnowały ogródek, bardzo dużo bawiły się na wolnym powietrzu.

Według Froebla materiały do zabawy dostarcza dziecku przyroda i człowiek. Podkreślał on ważną rolę dorosłego w wyborze odpowiednich zabawek dla dzieci – muszą to być przedmioty kształcące i rozwijające, a nie przypadkowe i niesłużące jego rozwojowi. Właśnie dlatego te właściwe zabawki nazywał „darami”.

Froebel jako miłośnik przyrody podkreślał, że wiele wartościowych materiałów do zabaw można znaleźć w przyrodzie (dary natury – np. piasek, glina, woda, kamienie). To czego nie można odnaleźć w naturze postanowił podarować dzieciom w postaci specjalnego materiału dydaktycznego, którym były przede wszystkim drewniane klocki w kształcie sześcianów, walców, kul.

Główną ideą tej metody jest posługiwanie się ruchem, jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju.

Opracowany przez autorkę system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłym.

Podstawowe założenia tej metody, to: rozwijanie przez ruch świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego, świadomości przestrzeni i działania w niej, dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Ma to na celu stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i możliwości ruchowych poprzez: dotyk i ruch oraz wzajemne relacje fizyczne i emocjonalne.

U podstaw tej metody leży naturalna ruchliwość i naturalny styl motoryki dziecka.

Pozwala ona na posługiwanie się różnymi formami ruchu i ekspresji, jak: ćwiczenia muzyczno-ruchowe, zabawy, taniec, improwizacja ruchowa.

Uwzględnia się tu łączenie ruchu z muzyką i rytmem. Wykorzystuje się tutaj instrumenty perkusyjne, a ruch podejmowany jest zgodnie z własną inwencją, fantazją i doświadczeniem.

Twórczynią metody malowania palcami jest pedagog R. F. Show.

Walory tej metody to: pomoc w pokonywaniu lęku, uwolnienie się od zahamowań, wzmocnienie wiary we własne siły, pobudzanie ekspresji fantastycznej. Metoda ta oprócz cennych walorów terapeutycznych, ma również wartości diagnostyczne.

Obserwacji poddaje się szereg elementów, takich jak: ustosunkowanie się dziecka do tworzywa, elementów czasu i ruchu oraz zachowania się wobec kolorów. W trakcie zabawy, kolorem zgodnym z tą metodą, pozwalamy maluszkom na dowolną ekspresję twórczą.

Dzieci zanurzają wszystkie paluszki w farbie przygotowanej na łatwo dostępnych dla nich tackach. Następnie pokrywają farbą, w wybrany przez siebie sposób, białe połacie kartek. Papier często mocujemy do podłoża (poziomego czy pionowego), aby ułatwić dzieciom ekspresję.

U najmłodszych stosujemy kolory podstawowe, rozszerzając je w trakcie kolejnych zabaw o większą paletę barw. Niejednokrotnie pierwsze zabawy dzieci z tak przygotowanymi pomocami budzą ich niechęć przed pobrudzeniem i swobodnym zanurzeniem rąk w farbie. Jednak w miarę przyzwyczajania się maluszków do tego typu ekspresji – obserwujemy ich radość i nieograniczone wyzwalanie twórczego potencjału.

Zdarza się, że w trakcie malowania dołączana jest muzyka, a także różnorodne wykorzystanie ruchu i przestrzeni.

Autorka metody pragnęła przybliżyć dzieciom muzykę klasyczną, co zapoczątkowało opracowanie tej metody.

Dzieci słuchają utworu i wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc albo proste ruchy taneczne wg wskazówek nauczyciela.

To wszystko, a przede wszystkim towarzysząca muzyka sprawiają, że dzieci doskonale się przy nim bawią i poznają utwór muzyczny.

Aktywne słuchanie ma na celu przybliżenie muzyki klasycznej, uwrażliwienie na nią. Dzięki tej metodzie dzieci kształtują swoją wyobraźnię dźwiękową

Główne założenie tej metody to wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę oraz aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych.

Realizacja tego założenia odbywa się poprzez rozwijanie funkcji, które biorą udział w uczeniu się czytania i pisania (poznawczych: wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych i ruchowych) oraz ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej). Inne cele to kształtowanie lateralizacji, świadomości schematu ciała (jego części oraz lewej i prawej strony) i przestrzeni.

Metoda Dobrego Startu reprezentuje zatem polisensoryczne, aktywne podejście do pracy z dziećmi. Występują w niej trzy elementy :

• element motoryczny to ćwiczenia ruchowe, ruchowo-słuchowe, a także ruchowo – słuchowo – wzrokowe, czyli ruchy zharmonizowane z rytmem piosenki, wykonywane podczas reprodukowania znaków graficznych;
• element słuchowy to piosenki, wierszyki, zdania, wyrazy;
• element wzrokowy to znaki graficzne (łatwe wzory, wzory literopodobne, litery i znaki matematyczne).

KLANZA jest to Polskie Stowarzyszenie Animatorów Zabawy.

Metoda ta polega na wykorzystaniu w procesie dydaktyczno – wychowawczym różnych pląsów, zabaw muzyczno – ruchowych, tańców ludowych w celu integracji dzieci. Uczy ona współdziałania w grupie, wyzwala aktywność, pobudza dzieci do ekspresji muzyczno – ruchowej.

Poprzez ćwiczenia muzyczno – ruchowe w grupie ułatwia komunikację interpersonalną i uatrakcyjnia zajęcia edukacyjne. Zabawy prowadzone wg tej metody ułatwiają dziecku wejście w grupę, poznanie otoczenia dziecka.

Wykorzystując ruch, taniec i gest, odprężają, rozluźniają, likwidują napięcie mięśni i napięcie psychiczne, pozwalają poznać odczucia, doświadczenia, potrzeby i oczekiwania poszczególnych dzieci oraz doskonale integrują grupę, umożliwiając wszystkim wspólną, aktywną zabawę, bez podziału na bawiących się i obserwatorów.